2024’ü geride bırakırken bu yılın en çok ses getiren yapımlarından biri olan Shogun’dan bahsetmemek olmazdı. Hulu’nun bu yıl en çok beğenilen mini dizilerinden olan Shogun, bizi 17. yüzyıl Japonyası’na götürüyor. Bence en çekici tarafı da bu zaten.
Müthiş görüntüler, etkileyici bir Japonya manzarası, baş döndürücü kostüm ve sanat tasarımı var Shogun’un. Başrolündeki Hiroyuki Sanada’nın ekran aurası büyüleyici. Oynadığı karakter Yoshii Toranaga da inanılmaz karizmatik.
Bence dizi en çok başrolündeki diğer karakter John Blackthorne yüzünden aksıyor. İngiliz bir gemici olan Blackthorne, feodal Japonya’nın son demlerinde yaşanan taht kavgasının tam ortasına düşüyor. Hiroyuki Sanada ne kadar etkileyici bir oyunculuk sergiliyorsa Blackthorne’u canlandıran Cosmo Jarvis de bir o kadar kaba, abartılı ve sıkıcı bir karakter ortaya koyuyor.
Jarvis pek tanıdığım bir oyuncu değil, o yüzden oyunculuk anlayışından mı yoksa senaryonun gerektirdikleri yüzünden mi bu kadar itici bir performans sergiliyor yorum yapamıyorum maalesef.
Batı’yı temsil eden Jarvis’in hiç tanımadığı Japon kültürüyle karşılaşması yüzünden ortaya çıkardığı biçimsiz çatışmalar, Japonların kendilerini açıklamasına fırsat vermesi yüzünden anlamlı.
Japonya kültürüne ve tarihine çok hakim değilim, genel olarak ilgi alanıma girmediği için de üzerine çok okuduğum ve izlediğim söylenemez. Ancak böylesine büyük bir yapımla o coğrafyaya gittiğimde bizimkinden bambaşka bir felsefeye ve yaşam tarzına sahip bu topraklardan ziyadesiyle etkileniyorum.
O yüzden Shogun’un Japon kültürüne, felsefesine ve tarihine açtığı kapıya ve beni büyülemesine minnettarım.
Blackthorne karakteri üzerinden getirilen dizinin sonundan ise çok etkilenmedim. Buna da yapacak bir şey yok çünkü dizi aynı adlı romandan uyarlama. Hatta 1980’de çekilen başka bir mini dizi de var.
Ama genel olarak Japonya’nın o döneminin nasıl sonlandığını izlemek, savaş, barış, aşk, sevgi ve sadat anlayışlarına dair dersler çıkarmaktan pek memnun kaldım.