Conclave, daha ilk dakikasında tekinsiz bir havada, bir sırrın ağırlığıyla başlıyor. Vatikan’dayız ve ne de olsa, Papa daha yeni ölmüş. Göreve gelecek yeni Papa’nın seçilmesi sürecini yürütmek gibi ağır bir yük var Ralph Fiennes’in karakteri Kardinal Lawrence’ın üzerinde.
Ralph Fiennes’in müthiş oyunculuğuyla elimden tutması sayesinde ben de resmen Vatikan’ın bu gergin atmosferinin içine giriveriyorum. Nasıl girmeyeyim ki, ekrana gelen her nesnenin incelikle seçilmesi, bir ressamın özenerek fırçasını tuvaline vurması gibi her sahnenin hesaplanarak çekilmesiyle film izlemiyorum da resmen yeni Papa’ya oy vermek için Sistina Şapeli’nin altında oturuyorum, ancak kağıda bir isim yazmak yerine Michelangelo’nun şahaserinin tadını çıkarıyorum.
Filmdeki görev bilincinin ağırlığını, bunaltmadan, sıkmadan, resmen bizim de omuzlarımıza bu sorumluluğu yükleyerek anlatıyor Conclave. Biz de Kardinal Lawrence ile dertleniyor, iş yükümüzün gerektirdikleri altında eziliyoruz.
Kardinal Lawrence, karanlıkta kalan birtakım sırları mum ışığında aydınlatmaya çalışarak, Kilise’nin hayrına seçilecek bir Papa bulmak için var gücüyle çalışıyor. Görevini layıkıyla, dürüst bir şekilde yapmaya çalışıyor; bu yüzden çok büyük bir yükün altında mahvoluyor sırtında Dünya’yı her gün taşıyan Atlas misali.
Ancak yanlış anlaşılmasın, bu sadece çalışkan bir Kardinal’in hikayesi değil; dünyanın en gizemli ve en büyük kurumlarından birinin içinde dönen siyasi manevraların peşinde koşacağız derken nefessiz kalıyoruz. Düğümü çözülen her muammayla şaşırıyor, diplomatik hesapların inceliği karşısında dilimizi yuturuyoruz.
Benzersiz bir seyir Conclave. Young Pope’u izlerken ne kadar zorlandıysam Conclave’ı izlerken o kadar keyiflendim. Umutlu bir tonda bitiyor film, ancak bu umudu yorumlamamız biraz zaman alıyor. Sembollerin üzerine, diyaloglar hakkında düşünmemiz gerekiyor. Ben de zaten bittikten sonra benimle yaşayan, beni akıllı bir seyirci yerine koyan filmlere bayıldığım için daha çok keyifleniyorum.